สำหรับศิลปะการต่อสู้ ป้องกันตัว ในปัจจุบันนี้มีความแพร่หลายมากขึ้น ทั้งการเดินทางเข้ารับการฝึกที่สะดวกสบายขึ้น และช่องทางในการหาความรู้ที่มากขึ้น ส่วนหนึ่งก็เป็นข้อดีเพราะเทียบกับตอนที่ผมเริ่มต้นหาสถานที่ใฝึกในสมัยก่อนนั้นเป็นเรื่องยากมาก กว่าจะหาโรงฝึกแต่ละที่หรือรายละเอียดของวิชานั้นๆต้องขวนขวายไปให้ถึงสถานที่ฝึกแล้วทดลองฝึกเพื่อให้ทราบว่าวิชานั้นๆเป็นอย่างไร แต่ในข้อดีนั้น มันกลับทำให้เกิดข้อเสียในหลายๆอย่าง อาจจะเป็นเพราะสภาพสังคมที่เปลี่ยนไป ทุกอย่างสะดวกสบาย trend ต่างๆการใช้ชีวิตที่เร่งรีบเน้นตนเองเป็นจุดศูนย์กลาง บลาๆๆ แล้วแต่จะสรรหามาอ้าง ซึ่งทำให้ความคาดหวัง มุมมอง ความเข้าใจของผู้เข้ารับการฝึกเปลี่ยนไป แต่จริงๆแล้ว ต้นเหตุจริงๆ แล้วมันคือการขาดสิ่งต่างๆเหล่านี้ของผู้ที่ถ่ายทอด
- ความซื่อสัตย์ต่อสิ่งที่ตนเองควรยึดถือ
ข้อนี้สำคัญมาก เพราะสิ่งที่คุณถ่ายทอดไม่ได้มีผลต่อแค่ระยะสั้น หรือชีวิตของคนที่รับการถ่ายทอดเพียงคนเดียว แต่หากคนที่รับไปนำไปถ่ายทอดต่อมันจะกลายเป็นการสืบทอดสิ่งที่ผิดไปตลอด มันเป็นจรรยาบรรณของบุคคลที่จะเป็นอาจารย์. แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าเราถ่ายทอดได้ จุดนี้แหละถึงต้องมีอาจารย์ เพราะการถ่ายทอดสิ่งต่างๆ สำหรับศิลปะการต่อสู้นั้นไม่ได้มีแต่เฉพาะฝึกการต่อสู้เท่านั้น แต่สอนถึงแนวความคิดถึงสิ่งที่ถูกต้อง ข้อปฎิบัติ มารยาทในการฝึก ในสถานการณ์ต่างๆเพราะสิ่งเหล่านี้มันเขียนออกมาเป็นกฎไม่ได้ทั้งหมด ดังนั้นรับรองได้เรียนมาจาก you tube ในขณะที่วุฒิภาวะไม่พอ ยิ่งขาดสิ่งเหล่านี้ แต่หลายคนอาจจะมีหลายคนบอกงั้นวิชาใหม่ๆเกิดมาได้อย่างไร ก็ตอบกลางๆครับถ้ามีวุฒิภาวะพอ เพราะถึงอย่างไรถึงแม้จะมีอาจารย์ดีแต่ศิษย์ไม่มีก็มีถมไป
- เกียรติยศ
สมัยนี้ไม่เหมือนสมัยก่อน เพราะเราฝึกศิลปะการต่อสู้ ไม่ได้ใช้เอาไปรบในสนามรบ แต่สำหรับผมเราเอามาใช้รบกับสิ่งที่เราพบเจอการดำเนินชีวิตในสภาพสังคมในปัจจุบัน ซึ่งขึ้นอยู่กับสถานภาพของแต่ละบุคคลว่าจะเจอกับอะไร ซึ่งการปฎิบัติตัวให้มีเกียรติเป็นที่เคารพ นั้นเป็นเกราะกำบังความเสื่อมในตัวเองได้เป็นอย่างดี ง่ายๆ คงไม่มีอาจารย์คนไหนนั่งกินเหล้ากับลูกศิษย์ตนเองแล้วบอกว่าเพื่อความสนิทสนมแล้วบอกว่าเป็นสิ่งที่ดี หรือเป็นหัวหน้างานแล้วพูดเอาดีเข้าตัวโกหกไปเรื่อยเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ตามที่ตัวต้องการแล้วลูกน้องจะบอกว่าเป็นสิ่งที่ดี
- มารยาทที่ดี
ในที่นี้ไม่ได้พูดถึงมารยาทที่บอกเพียงแค่ว่าเมื่อเข้ารับการฝึกแล้วต้องคำนับคู่ฝึกเสมอเพราะเพียงแค่นั้นคงนับว่าคนนั้นเป็นคนดีไม่ได้ แต่มารยาทจริงๆนั้นมันคือการให้ความเคารพต่ออาจารย์ ในทุกๆสิ่งที่ทำ ตัวอย่างง่ายๆ เช่นอาจารย์เราเขียนหนังสือ แล้วเราเอามา copy แจกหรือเอาไปขายโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต หรือ อาจจะอยากเปิดสอนโดยที่ไม่ได้ขออนญาตเพราะคิดว่าตนเองมีความสามารถพอแล้ว จริงอยู่อาจไม่ผิดถ้าระดับได้แล้ว แต่มันผิดมารยาทและวิสัยของความเป็นศิษย์เป็นต้น
แน่นอนผลเสียทั้งหมดก็ตกอยู่ที่ผู้ที่ไปรับการฝึกหรือรับการอบรบ มันไม่มีระเบียบอะไรที่จะบังคับได้เพราะขนาดเป็นสมาคม ยังไม่สามารถยึดถือแนวทางนี้ให้เป็นตัวอย่างได้ ก็ต้องปล่อยให้เป็นวิจารณญาณของผู้ที่จะเลือกสถานที่ฝึก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น